Το σώμα μου έχει πάρει το σχήμα σου
τόσα χρόνια που περιμένω να μ’ αγγίξεις

Σε κοιτώ ξανά καθώς ένα κίτρινο φύλο μπαίνει ανάμεσά μας
Ένα αεροπλάνο ουρλιάζει κάπου μακριά
Νιώθω την ανάσα σου να σχίζει τον κορμό μου

Ένα μη μετέωρο χάσκει
Για λίγο δεν ακούς τίποτα

Ενώ ανεβαίνεις προς το φως που σε καλεί
γυρίζεις τη ματιά σου για ένα τελευταίο άγγιγμα
κι είναι αυτό που θα με κάνει να καταρρεύσω
Ή μήπως δεν υπάρχει άλλο πια τίποτε για μένα

Όσο βυθίζομαι στο χώμα
η φωτιά μου σε ταξιδεύει ψηλότερα