Φεβρουάριος, ο πιο σκοτεινός μήνας του χρόνου θα ‘λεγες, γι’ αυτό είναι και κουτσός.

Φέτος δεν κατάλαβα πότε, κι αν ήρθαν, πότε πέρασαν

οι μέρες οι καλές,

οι ηλιόλουστες μέρες του Γενάρη.

Κάτι είχαν αυτές οι τελευταίες μέρες του, κάτι βαρύ τις τράβαγε μέσα του.

Τώρα όμως με το που πάτησε Φλεβάρης το νοιώθω το σκοτάδι καλά,

αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, αυτός ο πόνος στη πλάτη,

αυτό που ξυπνάς νωρίς και βγαίνεις αργοπορημένος,

αυτό που έκανες τα πάντα, κι ότι έκανες δεν ήταν αρκετό,

κι όμως μέσα σ αυτό το βαθύ σκοτάδι μπορείς να κοιτάξεις μ’ άλλο μάτι τα συντρίμμια σου, να τ’ αγαπήσεις ίσως; κομμάτι σου είναι.

Δεν τις φοβήθηκες ποτέ σου τις λαβωματιές, τι κι αν αυτή η τελευταία σου ξερίζωσε τη καρδιά και τόσους μήνες ψυχορραγείς σ’ έναν άδειο κατεστραμμένο πύργο, όσο πιο ψηλός ο πύργος, όσο πιο χοντροί οι τοίχοι, τόσο πιο εύκολα, θαρρείς επίτηδες έχεις αφήσει από μόνος σου μια κερκόπορτα, μια χαραματιά, τόσο πιο εύκολα θρυμματίζονται. Ο μεγαλύτερος τοίχος που έχτισες σωριάζεται στο ύψος του ανθρώπου, στο ύψος ενός μικρού παιδιού, τέτοιο που είσαι κι εσύ, παρόλο που μεγάλωσες και λες ότι ψήλωσες.

Φλεβάρης, ο μήνας σου για να βυθιστείς μαζί του σ’ αυτό το σκοτάδι.

Μην το φοβάσαι το σκοτάδι, εκεί μπορεί να βρεις ότι φως σου απέμεινε,

έστω, αυτό το μικρό ρεσώ 3 ωρών, μια μπατίντα ντε κόκο

πότισέ τα, Φλεβάρης είναι,

κι η μυγδαλιά θ’ ανθίσει,

κι αυτός ο Μάρτης θα ‘ρθει να σε γδάρει,

να καθαρίσει ότι απέμεινε

κι αν το θελήσεις μπορεί να συνεχίσεις

ή πάλι να μείνεις εδώ που είσαι,

απελπισία όμως δεν χρειάζεται να νιώθεις